Als mijn moeder verdrietig is, wroet ik in aarde. Snoeien, onkruid trekken, graag veel en grof. Van buiten naar binnen, van klimop en braam naar velden vol springbalsemien tot het wegknippen van uitgebloeid kattenkruid en uiteindelijk de dorre bloemetjes uit de cosmea. Ik giet stinkende aftreksels van knoflook en ui tussen de hosta om de slakken te weren en mantra als ik weer akkerwinde ontwaar: ‘Blijven ontmoedigen. Gewoon blijven ontmoedigen. Je wint het wel.’
Ik splits, spit, sproei. Hoe harder ik werk, hoe dichterbij ik kom.
Ik schik bloemen in vazen, pompoenen in groepjes, boontjes in de vriezer. Komkommers worden gewassen, courgettes gepureerd. Hakken, snijden, blancheren: het voelt als een opsomming van Renate Dorrestein, uit zinnen die we samen nog moeten analyseren, terwijl we naar Prince luisteren en Chinees knikkeren. Niet stoppen nu, houd je aandacht erbij.
Daar is mijn oma al. 'Magie, wat ben je toch druk!' Ze begint meteen te helpen. Zware thermoskannen koffie draagt ze naar de schuur, twee aan elke hand, en behangt een slaapkamer in haar eentje. Ze vouwt een tafelkleed vol net geplukte boontjes uit en begint te doppen, uren aaneen. Af en toe schuift ze een zilveren lok achter haar oor en veegt ze met de rug van haar hand langs haar voorhoofd, het aardappelmesje nog vast. Dan glimlacht ze naar me.
Ik ben er bijna. Oostindische inkt! Ik voel ideeën opborrelen, van opvallend genoeg vooral vrouwen die nog getekend moeten worden. Mijn moeders specialiteit zijn dikke konten; ik boetseer het liefst zware buiken en hangende borsten. Maar eerst verzamel ik gemarmerd papier en leg ik de pastelkrijtjes op kleur. Ordnung muss sein.
Maar het verandert natuurlijk niks.
Als ik op zulke dagen moe op de bank zak, kruipt mijn dochter tegen mij aan. Uit het niets kijken we avond aan avond afleveringen van De Rijdende Rechter terug, zonder iets te zeggen of juist met overal doorheen praten, waardoor we steeds weer terug moeten spoelen omdat we het verhaal niet meer begrijpen.
En dat helpt wel, ook al blijft de rest hetzelfde.
Comments